Gazze’de yaşayanlar değil, direnenler var! Boş tencerelerin çığlığı…

Beton binaların enkazına, boş tencerelerin tok sesi eşlik ediyor. Savaş uçaklarının gölgesinde yaşayan yüz binlerce insan, açlıkla ve mevtle iç içe yaşıyor. Lakin tahminen de en yakıcı olanı, dünyanın bu çığlıklara sağır, bu sessizliğe kör kalması.

İSRAİL BOMBALARI ALTINDA BİR LOKMA UMUT

İsrail ordusu, iki yıldır sivil-asker ayrımı yapmaksızın Gazze’yi amaç alıyor. Memleketler arası hukuku, Birleşmiş Milletler kararlarını ve en temel insan haklarını hiçe sayarak yürütülen bu hücumlar, artık açık bir etnik paklık ve soykırım siyasetine dönüşmüş durumda. Bu süreçte en büyük bedeli çocuklar, bayanlar ve yaşlılar ödüyor.

Han Yunus’ta kurulan süreksiz çadır kamplarında hayat, hayat olmaktan çıktı. Bir annenin boş tencereyle beklediği yardım kuyruğu, bir çocuğun elinde taşıdığı kırık tabak, savaşın bıraktığı yalnızca fizikî yıkım değil, ruhsal bir çöküş.

DENİZ FENERİ TAKIMLARI BOMBALAR ALTINDA HAYAT TAŞIYOR

Bu ümitsizliğin ortasında ise Deniz Feneri Derneği’nin Gazzeli gönüllüleri Her gün 11 farklı bölgede sıcak yemek dağıtımı yapıyor. Gönüllüler, savaş uçaklarının tehditlerine karşın durmuyor. Bir tabak yemekle bir aileyi ayakta tutan, bir tas çorbayla bir çocuğun gözyaşını dindiren bu beşerler, yalnızca yardım değil; insanlık dağıtıyor.

Görüntülerde, yemek sırası bekleyen çocukların açlıktan bağırarak ağladığı, bir annenin dağıtım noktasına ulaştığında elindeki boş tencereyi yere bırakarak yere çöktüğü anlar var. Bu yalnızca bir yoksulluk değil, bir utanç. Çağdaş dünyanın, teknolojinin, toplumsal medyanın çağında, Gazze’deki bu sefalet, insanlığın kolektif çöküşüdür.

SOYKIRIMIN İSMİNİ KOYALIM: BU SESSİZLİK KABAHAT ORTAKLIĞIDIR

Artık kimse “çatışma” diyemez. Bu bir savaş değil; tek taraflı bir yok etme harekâtıdır. İsrail’in uyguladığı abluka, su ve besin kesintileri, sistematik bombardımanlar ve insani yardım engellemeleri açık bir soykırım hatasıdır. Bu soykırıma sessiz kalan milletlerarası aktörler, tarih önünde tıpkı derecede sorumludur.

Birleşmiş Milletler, Avrupa Birliği, Arap Ligi ve öbür tüm kuruluşlar: Çocukların çığlıklarına karşı sessiz kalmak, onları atan bombadan farksızdır. Her geçen gün Gazze’de açlıktan ölen her çocuk, dünya vicdanına kazınan bir yara olarak kalacaktır.

DİRENİŞİN İSMİ: HAYATTA KALMAK

Gazze’de şu an “yaşamak” bir lüks değil, bir direniş biçimi. Aç kalmak, evsiz kalmak, sevdiklerini kaybetmek bu halkın gündelik rutini olmuş. Lakin tekrar de bir avuç insan, her gün umutla beklenen bir kazan yemeği pişirmeye devam ediyor. Savaşın ortasında sıcak yemek dağıtan gönüllüler, bu çağın gerçek kahramanlarıdır.

Bu haber sırf bir trajediyi anlatmıyor. Tıpkı vakitte bir davettir. Tüm insanlığa, tüm vicdanlara, tüm medya kuruluşlarına.

Gazze’nin çığlığına kulak verin.