Bir Filistinlinin çığlığı: Vatanım için tuttuğum yasın bedelini tüm kalbimle ödedim

Abuzaher, “Vatanım için tuttuğum yasın bedelini tüm kalbimle ödedim” sözleriyle başladığı yazısında, 1,5 yılı aşkın müddettir devam eden İsrail katliamları altında hayatta kalma uğraşı veren Filistinlilerin yaşadığı drama dikkat çekti. Abuzaher, çağdaş dünyanın çelişkilerini Gazze üzerinden anlatırken, “İnsan haklarını lisanından düşürmeyenlerin, insanlığın yanışını izlerken sessiz kaldığı bir dünya bu” sözüyle milletlerarası toplumun ikiyüzlülüğünü eleştirdi.

Yazısında El-Şati mülteci kampında bayram günü yaşanan katliamları ve Eş-Şucaiye bölgesinde tahliye tehditleri altında yaşayan Gazzelilerin kıssalarına yer veren Abuzaher, “Ölümün şok edici tesiri bize bir gerçeği hatırlatıyor: Mevt sokaklarımızda ne kadar sık görülürse görülsün, hiçbir vakit bize olağan gelmeyecek!” diyor.

İşte Waad Abuzaher’in vicdanları titreten o yazısı;

Vatanım için tuttuğum yasın bedelini tüm kalbimle ödedim.
                                                                               -Waad Abuzaher, Gazze  

İnsanların dürüstlükten korkup, nezaket ismine palavra söylediği bir çağın şahidiyim.  
Sınıfta heyecanla elimi kaldırdığımda bana “Fazla ukalalık etme” derlerdi.

Böylece suskunluğun bildiğini tabir etmekten daha inançlı olduğunu öğrendim.  

Önce insanları yürekten severiz ve bize söyledikleri kelamlara kutsal yeminlermiş üzere inanırız. Daha sonra hislerin sadakatle değil, çıkarlarla ölçüldüğünü fark ederiz.
Bize daima “Sevgi istenmez, verilir” dediler… Lakin onu daha fazla hak edene değil, zati ona daha fazla sahip olana verdiler.

“Korkma, yanındayız” dediler. Ancak ben en zayıf anlarımda ayakta durmaya çalışırken, yapayalnızdım.

Ne garip bir dünya bu, herkes her şeyi sırf kendi penceresinden görüyor, asla daha geniş bir perspektiften değil.

Bu bir çeşit ikiyüzlülük sayılmaz mı?  

Mesela; zirveden tırnağa silahlanırken bir yandan barış hayalleri kuruyoruz.

Hukuk ismine yükselen sesleri sustururken bir yandan özgürlük ismine haykırıyoruz.

Allah’a inandığımızı söylüyoruz lakin hiç hesap vermeyecek üzere yaşıyoruz.

Tüm bu çelişkilere şahit olurken bir yandan yaşamaya devam ediyoruz.

Oysa ki çelişkiler gelip süreksiz durumlar değildir! Asla güzelleşmeyen açık yaralardır. İz bırakırlar.

Çelişki kavramını Gazze’de yaşananlarla nasıl ele alabiliriz?

Yaşadığımız dünya çelişkilerle dolu!

İnsan haklarını lisanından düşürmeyenlerin, insanlığın yanışını izlerken sessiz kaldığı bir dünya bu.

Çocukların çığlıklarının duyulduğu lakin kimsenin çığlıklara kulak vermediği bir dünya bu.

Toprağı savunmanın terörizm, meskenleri bombalamanın nefsi müdafaa olarak tanımlandığı bir dünya bu.

Her hayatın kutsal olduğu tez edildiği halde kimi hayatların başkalarından daha kutsal olduğuna şahit olunan bir dünya bu.

Barış hakkında konuşur, savaş aygıtlarını finanse ederler.

Adalet vaazları verir, adaletsizlik yüzleşemeyecek kadar rahatsız edici bir hal aldığında artlarını dönüp sarfiyatlar.

Gazze’de çelişki artık sadece ahlaki bir sorun değil, gözle görünür bir gerçeklik:
Okulların ve hastanelerin enkazında,

titreyen elleriyle çocuklarını toprağa veren annelerin yüzlerinde,

her şeyi gördüğünü sav edip yeniden de öteki istikamete bakan bu dünyanın orta yerinde..

Gazze yalnızca kuşatma altında bir yer olmanın ötesinde, kelamda uygar dünyanın en derin çelişkilerini yüzümüze vuran bir aynadır.

Bu bağlamda, Gazzeli bir avukat ve gençlik hakları savunucusu olan Mekdad Al-Mekdad, Ramazan Bayramı’nın ikinci günüde Gazze’deki El-Şati mülteci kampında yaşadığı olayı şu formda kaleme aldı:

“Bu fotoğraf yüreğimizi acıtan tüm çelişkileri gözler önüne seriyor. Gerçek bir sahne… Yanmış balkonumdan, sokakta görülen savaşın izleri:

-Bayram günü oynayan çocuklar.

-Oyuncak satan küçük bir tezgâh.

-Çöp yığınları.

-Bombardımandan geriye kalan yıkım ve enkazlar.

-Bir şehidin cenaze merasimi.

Ölümün şok edici tesiri bize bir gerçeği hatırlatıyor: Vefat sokaklarımızda ne kadar sık görülürse görülsün, hiçbir vakit bize olağan gelmeyecek!

Bu bir savaş değil, soykırımdır ve bu sahne her yaşandığında birebir dehşeti hissettiriyor.

Dün Gazze’nin kuzeyinde El-Şati Kampı’ndaki konutlarının yakınında bir küme insan bombalandıktan sonra, beş sivil öldürüldü. Bu fotoğrafta görülen şehitlerden birinin cenaze merasimidir.”

Geçtiğimiz günlerde İsrail ordusu Eş-Şucaiye bölgesinde (Gazze’nin doğu kısmı) yaşayan insanlardan çadırlarını ve meskenlerin enkazlarını boşaltmalarını istedi. İnsanların birçok gidecek inançlı bir yer olmadığı için ayrılmayı reddetti. Artık beşerler o denli bir noktaya geldi ki hiçbir şeyi umursamıyorlar yalnızca birazcık huzur istiyorlar.

O gece Eş-Şucaiye’den bir Gazzeli olan Mahmud Facebook sayfasında şunları yazdı:
“Hasta annemi Eş-Şucaiye’yi boşaltmaya ve burayı terk etmeye ikna etmeye çalıştım lakin şiddetle karşı çıktı. Burada birlikte öleceğiz.”

Bir buçuk yılı aşkın bir müddettir devam eden soykırımın akabinde insanların tutkusunu, sonra umudunu ve vakit zaman her şeye dair inancını kaybetmeye başlaması anlaşılabilir.

Gazze’li bir insanın ruhu esaslı bir inanca ve imana sahiptir. Bu lafta kalan bir inanç değildir, inanmayı bir unsur bilen, inatla onurlu duran ve düşmana boyun eğmeyi reddeden bir inançtır.

Ancak en yiğit ve güçlü kalpler bile yorgun düşebilir.

Zulme ve haksızlığa uğramak, çaresiz kalmak bazen en sağlam ruhları bile aciz düşürebilir.

Ve yorgunluğun sessizliğinde, insanın aklına birbirini kovalayan bir sürü soru gelir:
Neden büyümek zorunda kaldım?

Neden bir çocuk olarak kalamadım? – hayatın yüklerinden uzak, onun acımasız sorumluluklarından habersiz?

Bu acı neden benim yazgıma yazıldı?

Neden ben? Neden biz? Neden daima Filistinliler?

Bu sorular formdan şekile girerek, her keresinde birebir yükü taşıyarak kendini tekrarlıyor.

Her şeye karşın Gazzeliler ayakta kalmaya devam ediyorlar. Kolay olduğu için değil, öteki seçenekleri olmadığı için.

Çünkü Gazzelilerin içlerinde bir yerde yol karanlığa gömüldüğünde bile titrek bir ışık, asla kırılmayan bir pusula vardır.

Bu şartlar altında tüm zorluklara karşın vazifesini sürdüren yeni mezun bir Gazzeli doktor şu satırları yazdı:

İsrail’in öldürdüğü beş yaşındaki kız Hind;

“BİZ NE VAKİT BÜYÜDÜK?

Adımlarımız ne vakit bu kadar ağır, bu kadar kararlı hale geldi? Tüm çıkış yolları kapandı ve artık nereye gittiğimizi bilmiyoruz.

Kendim için yas tutuyorum: Sabrıma, hiç gerçekleşmeyen umutlarıma, olup bitenlere dayanma gücüme..

Görünen o ki artık tüm yaptığımız bizi asla temsil etmeyecek şartlarla savaşmak.

İşte bu, bu insanın ruhuna sinsice sızan bir yorgunluk. O denli derin bir yorgunluğun içine düştüm ki sığınacak bir vatanım yok, avutacak bir dostum yok.

Hayat mı? Artık eskisi üzere değil ya da en azından hayal ettiğim üzere değil.

Bütün bu dertlerin akabinde teselli neye benzeyecek ki? Huzur nasıl bir şey olacak? 

Hala benim istediğim bir şey mi olacak bu huzur? Ya da ben artık ben huzur istiyor olacak mıyım?

Bu benim en büyük endişem.

Yaşama sevincimin bu yorgunlukla lekelenmesini nasıl açıklayabilirim. Yollardan, insanlardan, günlerden, tereddütlerden, çözümsüzlüklerden ve her şeyin yükünden taşan bir yorgunluk bu. Yarın daha gelmeden yarından yoruldum. Dünden yoruldum. Verilen kelamlardan ve öfkeden yoruldum.

Kimse benim kaybettiklerimi, benim kaygılarımı, bitmeyen baş karışıklığımı, zihnimde dönüp duran bu sesleri ve asla bana rahat vermeyen fikirleri fark etmiyor.

Sadece bir defa olsun zoru başarmak, gerçek bir lütfa erişip kazanmak, bir sefer olsun kimi şeylerin tam da kalbimize nazaran şekilleneceğine ve nasıl olursa olsun bizimle kalacağına inanmak isterdim.”

Tüm ruhlar birebir değildir. Kimileri güçlüdür; her zorluğu aşabileceği inancıyla ayakta kalır. Kimileriyse daha çabuk pes eder. Zorluklara karşı dirençli olmak, içsel bir güç ve bakış açısı problemidir. Neredeyse iki yıldır çadırda yaşayan birini pes etmek istediği için yargılayabilir miyiz? Asla! Kuşatma altında yaşamak; yalnızca temel gereksinimlere ulaşamamaktan ibaret değildir. Kuşatma altında yaşamak tıpkı vakitte kimsenin endişenizi ve acınızı hissetmemesidir, kimsenin yanınızda olmamasıdır.

Bir Filistinlinin kanıyla başka insanların kanı ortasında nasıl bir fark var? Filistinlilerin kanı bu kadar kıymetsiz mi? Psikoloji eğitimi alan Gazzeli genç bir aktivist olan Ahmed Murtaca X hesabında şunu yazdı: “Belki de kaçıp durduğumuz vefat aslında bize böylesi bir hayattan daha şefkatlidir.”

 
Ahmed’i suçlayabilir miyiz? Ya da ondan direnmesini ve direniş sembolü olmasını isteyebilir miyiz? Ahmet yaklaşık iki yıldır orada, vücudu hala hayatta fakat ruhu binlerce sefer öldürüldü. Meskenini terk etmeye zorlandığında, meskeni bombalandığında öldürüldü. Öbür? Diğer ne olsun?  Ekmek almak için kuyrukta bekleyen en yakın arkadaşlarını kaybettiğinde öldürüldü Ahmet. İsrail-Amerikan üretimi füzeler içeride ekmek yapan fırıncıdan çok daha süratliydi. Sonra şimdi on dokuz yaşında olan kardeşi bir ayağını sonsuza dek kaybetti. Ahmet bir kere daha öldü. Bu, Ahmed Murtaca’nın öyküsünün yalnızca küçük bir modülü, Gazze’de acı çeken kimsenin bilmediği kaç Ahmed var?

Filistinlilerin hayatı kıymetlidir.

Filistinliler yalnızca bir sayıdan ibaret değildir.

Her insan üzere ‘yaşamayı’ hakkederler.